donderdag 4 juni 2015

Gesetteld

Vertelden we in onze vorige bericht nog dat het leven hier ook meer en meer een dagelijks ritme heeft gekregen, nu hebben we zojuist twee bewogen maanden achter de rug.

Na terugkeer uit Nederland zijn we vooral druk geweest met heel veel papierwerk rondom de aankoop van ons eerste eigen Canadese huis. We zijn in Nederland heel wat bureaucratie gewend maar hier in Canada kunnen ze er ook wat van. Zelfs na het tekenen van de papieren bij de advocaat bleek dat er op de dag van de overdracht nog stukken ontbraken en geregeld moesten worden om de  financiering daadwerkelijk rond te krijgen. Maar, uiteindelijk was het dan zover.
Op donderdagavond 30 april hebben we de sleutels gekregen van onze woning en was al onze inspanning niet voor niets geweest. Samen met Coen, onze vriend en makelaar, hebben we de eerste stappen in ons nieuwe huis gezet.


Met hulp van vrienden zijn we de zaterdag daarop gaan verhuizen, met zoveel hulp was dat met twee uur al rond en zaten we rond het middaguur, volgens Canadese traditie, met zijn allen aan de pizza. Het voelt geweldig om zoveel fijne mensen om ons heen te hebben.





Gelukkig is het huis in goede staat en konden we er zonder verbouwing meteen in. Desondanks hebben we wel allerlei wensen en ideeën maar gezien het kostenplaatje zullen sommige grotere projecten nog even op zich moeten laten wachten. Toch zijn we al fanatiek aan het klussen geslagen en hebben we inmiddels al heel wat geschilderd, onder andere de keuken (die op termijn wel een update nodig heeft). We hebben de gashaard onder handen genomen en de grote, witte tegels rondom hebben nu plaatsgemaakt voor stijlvolle "ledgestones"

Op dit moment zijn we bezig met onze 'memory wall'. We hebben in de woonkamer een muur bekleed met cederhout en deze vervolgens een whitewash-look gegeven. De bedoeling is om de muur vol te hangen met allerlei fotolijstjes en foto's van familie, vrienden en dierbaren. 

In ons vorige bericht lieten we weten dat ik (Annemarie) een nieuwe baan had gevonden bij het Visitor Centre, voor de zomerperiode. Een week voordat ik zou beginnen kreeg ik een berichtje of ik langs wilde komen voor een gesprek bij de Brain Injury Society in Penticton (SOSBIS) van waaruit ik nu een   detacheringscontract heb als forensic outreach worker. 
Ze vertelden op dat moment een medewerker te hebben die voor een jaar met zwangerschapsverlof zou gaan en of ik interesse had om haar te vervangen voor 3 dagen per week. Zo'n aanbod, daar hoefde ik niet over na te denken. Dit is precies wat ik hoopte te vinden, gezien mijn ervaring met het werken met deze doelgroep was dit een ultieme kans. 
Inmiddels ben ik drie weken aan het werk en het bevalt ontzettend goed, naast de individuele begeleiding aan cliënten begeleid ik ook twee groepen op de dinsdag waarvan 1 damesgroep en een 'brain injury educational' groep. Gelukkig heb ik voldoende ervaring met cliëntcontact en kennis over hersenletsel, de uitdaging zit vooral in de engelse taal en het leren kennen van alle praktische zaken zoals huisvesting, sociale voorzieningen en financiële ondersteuning. 
Deze baan in combinatie met mijn baan als forensisch outreach worker is prima te combineren en het is geweldig om (op een meer relaxte manier) met mijn vak bezig te zijn.

Naast al het goede en positieve nieuws werden we onlangs echter ook opgeschrikt door een onverwachts naar bericht. Mijn vader bleek een ernstige hartaanval te hebben gehad en is met spoed door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Door het daadkrachtige optreden van mijn moeder hebben ze zijn leven kunnen redden. Op zo'n moment ervaar je daadwerkelijk wat emigreren nog meer inhoudt. Natuurlijk weet je als emigrant dat je daar mee te maken kunt krijgen maar het liefst wil je dan zo snel mogelijk naar huis, naar je familie. Het feit dat dat niet zo makkelijk kan gaf mij ook wel een gevoel van machteloosheid. Gelukkig leven we in het tijdperk van Skype en FaceTime en is het fijn om er op die manier toch een beetje bij te zijn. Gelukkig gaat het op dit moment goed met mijn vader, hij is bezig om de draad weer op te pakken.

Sociaal gezien hebben we onze draai gevonden. Erik is de afgelopen periode diverse keren wezen golfen met Coen en inmiddels heeft hij via de lokale marktplaats een golftas op de kop getikt. 
Olaf is druk bezig met het opstarten van een zomervoetbal(club) die vandaag van start zal gaan en waar menigeen zich al voor heeft aangemeld. 
Over twee weken hebben we hier een housewarming, een goede reden voor een feestje dus!

Oh ja, en last but not least...
Gisteren was ik samen met mijn collega onderweg van Penticton naar Hedley om een client te bezoeken. Onderweg kwamen we twee prachtige herten tegen en vlak na Yellow Lake, ik kon mijn ogen niet geloven, stak er een prachtige bruine beer vlak voor mijn auto de weg over. 
De toerist in mijn kwam meteen naar boven en vol enthousiasme riep ik, 'a bear, it's a real bear'
Helaas, kans om een foto te maken had ik niet want de beer was al verdwenen tussen het groene struikgewas. Al met al een prachtige ervaring want dit was de eerste keer na onze rondreis vorig jaar dat ik hier een beer heb gezien.