zaterdag 31 oktober 2015

Wat vliegt de tijd!

Wat vliegt de tijd! Ons laatste blogbericht dateert van juni en inmiddels hebben we de zomer achter de rug, zitten we midden in de herfst en staat de winter voor de deur. Op Big White Skiresort is de eerste sneeuw inmiddels gevallen en volgens de voorspellingen zal de eerste sneeuw hier beneden ook niet lang meer uitblijven.

We hebben een hele lange, warme en vooral erg droge zomer achter de rug. Nu staat de Okanagan al niet bekend om de met Canada geassocieerde kou, strenge winters en pakken sneeuw, toch was het zelfs voor Okanagan begrippen uitzonderlijk lang warm en droog. Heerlijk zou je denken, wat ook zeker waar is, maar het zorgde ook voor vele enorme bosbranden die nauwelijks onder controle te krijgen waren. Het gevolg was dat in de maand augustus de hele vallei zeker een week lang ondergedompeld was in dikke, stinkende rook en er geen berg of lake meer zichtbaar was.

Deze zomer hebben we uiteindelijk de knoop doorgehakt en een kajak gekocht. Het idee van een kano hebben we moeten laten varen omdat deze te zwaar bleek te zijn om op de auto te tillen. Na veel wikken en wegen bleek een tweepersoons kajak een ideaal alternatief. We hebben al menig tripje gemaakt en vooral het lange weekend in Bridge Lake, omringd door 'lakes', bood genoeg mogelijkheden om met de kajak erop uit te gaan.

Tot onze verrassing zagen we op de heenweg langs de oever van de rivier een beer lopen. Dus hup, auto aan de kant en camera paraat en wat bleek, moeder beer was niet alleen maar bleek vergezeld door drie cubs. Zoiets verveeld nooit!



Ook hebben we dit jaar regelmatig een boottripje gemaakt met vrienden die een speedboot hebben.  Wat is er heerlijker dan te vertoeven op het water met temperaturen van (ver) boven de 30 graden. Het eerste tripje viel letterlijk in het water doordat de boot vol met water liep, daarvoor hebben ze dus een stop uitgevonden. Het tweede tripje bracht ons naar Rattlesnake Island, een heel klein eilandje in Okanagan Lake waar volgens de legende de Ogopogo zou leven.


Eenmaal terug in de boot bleek deze het niet meer te doen en dreven we steeds verder af. Het gevolg was dat we terug naar Kelowna moesten worden gesleept, een tochtje van bijna 3 uur.

Verder zijn we druk geweest met klussen in ons nieuwe huis. Ons wensenlijstje werd alsmaar langer maar inmiddels kunnen we zeggen dat we de benedenverdieping hebben afgerond. We hebben alle muren en deuren geschilderd, Erik heeft de trap bekleed en het is hem zelfs gelukt om de opening tussen voordeur en woonkamer te verkleinen. Daardoor was het mogelijk om de door ons gewenste barn-deur te plaatsen. Deze decoratieve oplossing is vooral om in de winter de warmte zoveel mogelijk beneden te houden. Ook hebben we uiteindelijk een definitieve keuze kunnen maken voor de vloer, grijskleurige vinyl plank, nadat we al verschillende 'proefstukjes' hadden meegenomen uit de winkel. Verder hebben we ideeën om de keuken en badkamer en-suite aan te pakken maar deze grote projecten staan niet eerder gepland dan volgend jaar.

Zoals we eerder ook al wel hebben genoemd gaat het leven hier ook grotendeels zijn 'gewone' gangetje. We zijn allebei druk met ons werk en op dit moment werken we allebei zelfs vijf dagen in de week. Met deze intentie zijn we niet naar Canada gegaan en alhoewel het hier erg gebruikelijk is om full time te werken, dit is niet iets wat we ambiëren. Echter kost emigreren en het kopen van een huis ook veel geld en daarom hebben we besloten om in ieder geval tot mei volgend jaar vijf dagen te blijven werken. Het contract van Annemarie bij de Brain Injury Society loopt dan in principe af omdat haar collega terugkomt van zwangerschapsverlof maar of dat in de praktijk ook gebeurt valt nog te bezien. Deze week heeft haar collega van de Forensische Psychiatrie haar gevraagd of ze geïnteresseerd is in een baan als Social Worker binnen de Forensische Psychiatrie (nu werkt ze daar 1 dag als Outreach Worker ofwel Ambulant Begeleider). Met de komst van een gevangenis in Oliver volgend jaar is de verwachting dat er meer werkgelegenheid beschikbaar komt. Kortom, we maken ons daarover geen zorgen.

Naar aanleiding van vorig jaar winter, toen Erik een aantal maanden regelmatig één of meerdere dagen per week thuis zat vanwege onvoldoende werk, heeft hij onlangs contact gehad met vrienden van ons die een winery hebben in Kelowna. Met zijn opleidingsachtergrond als hovenier is het plan dat hij deze winter het snoeien van de wijnranken voor zijn rekening neemt. Voordeel hiervan is dat hij zelf mag bepalen op welke dagen hij komt en dat is een ideale oplossing voor de dagen dat hij geen werk heeft. Echter stapelen de klussen zich momenteel op en eind van de maand zit hij waarschijnlijk voor een aantal weken in Kamloops.

Afgelopen maand zijn we naar het Nederlands Bergfeest in Vernon geweest. Dit wordt iedere twee jaar georganiseerd voor en door Nederlanders. De hele 'Nederlandse clan' uit Kelowna was aanwezig en ook waren er voor ons vele nieuwe gezichten uit de omgeving. Onder het genot van allerlei zelfgemaakte Nederlandse producten (o.a gevulde eieren, zuurkoolstamppot, Hollandse appeltaart en gevulde speculaas) hebben we nieuwe mensen ontmoet en bijgekletst met vrienden. "Hoogtepunt" van de avond was de Nederlandse quiz met allerlei 'onmogelijke' vragen. Tot onze verassing bleek Erik de winnaar van de avond (met hulp van... ) en mocht hij de Nederlandse Trofee, 'lees klomp', in ontvangst nemen. Over twee jaar mag hij terug om deze te verdedigen.

Na een periode van lang niet kunnen sporten is Annemarie sinds een aantal maanden actief aan het zwemmen en met het zwembad aan de overkant van ons huis is dat wel heel praktisch. Conditioneel moest ze van voren af aan weer opbouwen en begon ze met minder dan 20 baantjes per week, inmiddels is dit opgebouwd tot ruim 40 baantjes per keer. Ze heeft zich vorige week opgegeven voor een 'swimming class' om de borstcrawl te leren en dat bevalt erg goed. Het is heerlijk om weer actief bezig te kunnen zijn.

Voor volgend jaar staat een bezoek van de ouders van Annemarie op het programma en de tickets zijn geboekt. Ze komen half mei en blijven voor een periode van 8 weken! Halverwege staat een rondreis van 2,5 week op het programma, iets waar we zeker al naar uitkijken.





donderdag 4 juni 2015

Gesetteld

Vertelden we in onze vorige bericht nog dat het leven hier ook meer en meer een dagelijks ritme heeft gekregen, nu hebben we zojuist twee bewogen maanden achter de rug.

Na terugkeer uit Nederland zijn we vooral druk geweest met heel veel papierwerk rondom de aankoop van ons eerste eigen Canadese huis. We zijn in Nederland heel wat bureaucratie gewend maar hier in Canada kunnen ze er ook wat van. Zelfs na het tekenen van de papieren bij de advocaat bleek dat er op de dag van de overdracht nog stukken ontbraken en geregeld moesten worden om de  financiering daadwerkelijk rond te krijgen. Maar, uiteindelijk was het dan zover.
Op donderdagavond 30 april hebben we de sleutels gekregen van onze woning en was al onze inspanning niet voor niets geweest. Samen met Coen, onze vriend en makelaar, hebben we de eerste stappen in ons nieuwe huis gezet.


Met hulp van vrienden zijn we de zaterdag daarop gaan verhuizen, met zoveel hulp was dat met twee uur al rond en zaten we rond het middaguur, volgens Canadese traditie, met zijn allen aan de pizza. Het voelt geweldig om zoveel fijne mensen om ons heen te hebben.





Gelukkig is het huis in goede staat en konden we er zonder verbouwing meteen in. Desondanks hebben we wel allerlei wensen en ideeën maar gezien het kostenplaatje zullen sommige grotere projecten nog even op zich moeten laten wachten. Toch zijn we al fanatiek aan het klussen geslagen en hebben we inmiddels al heel wat geschilderd, onder andere de keuken (die op termijn wel een update nodig heeft). We hebben de gashaard onder handen genomen en de grote, witte tegels rondom hebben nu plaatsgemaakt voor stijlvolle "ledgestones"

Op dit moment zijn we bezig met onze 'memory wall'. We hebben in de woonkamer een muur bekleed met cederhout en deze vervolgens een whitewash-look gegeven. De bedoeling is om de muur vol te hangen met allerlei fotolijstjes en foto's van familie, vrienden en dierbaren. 

In ons vorige bericht lieten we weten dat ik (Annemarie) een nieuwe baan had gevonden bij het Visitor Centre, voor de zomerperiode. Een week voordat ik zou beginnen kreeg ik een berichtje of ik langs wilde komen voor een gesprek bij de Brain Injury Society in Penticton (SOSBIS) van waaruit ik nu een   detacheringscontract heb als forensic outreach worker. 
Ze vertelden op dat moment een medewerker te hebben die voor een jaar met zwangerschapsverlof zou gaan en of ik interesse had om haar te vervangen voor 3 dagen per week. Zo'n aanbod, daar hoefde ik niet over na te denken. Dit is precies wat ik hoopte te vinden, gezien mijn ervaring met het werken met deze doelgroep was dit een ultieme kans. 
Inmiddels ben ik drie weken aan het werk en het bevalt ontzettend goed, naast de individuele begeleiding aan cliënten begeleid ik ook twee groepen op de dinsdag waarvan 1 damesgroep en een 'brain injury educational' groep. Gelukkig heb ik voldoende ervaring met cliëntcontact en kennis over hersenletsel, de uitdaging zit vooral in de engelse taal en het leren kennen van alle praktische zaken zoals huisvesting, sociale voorzieningen en financiële ondersteuning. 
Deze baan in combinatie met mijn baan als forensisch outreach worker is prima te combineren en het is geweldig om (op een meer relaxte manier) met mijn vak bezig te zijn.

Naast al het goede en positieve nieuws werden we onlangs echter ook opgeschrikt door een onverwachts naar bericht. Mijn vader bleek een ernstige hartaanval te hebben gehad en is met spoed door de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Door het daadkrachtige optreden van mijn moeder hebben ze zijn leven kunnen redden. Op zo'n moment ervaar je daadwerkelijk wat emigreren nog meer inhoudt. Natuurlijk weet je als emigrant dat je daar mee te maken kunt krijgen maar het liefst wil je dan zo snel mogelijk naar huis, naar je familie. Het feit dat dat niet zo makkelijk kan gaf mij ook wel een gevoel van machteloosheid. Gelukkig leven we in het tijdperk van Skype en FaceTime en is het fijn om er op die manier toch een beetje bij te zijn. Gelukkig gaat het op dit moment goed met mijn vader, hij is bezig om de draad weer op te pakken.

Sociaal gezien hebben we onze draai gevonden. Erik is de afgelopen periode diverse keren wezen golfen met Coen en inmiddels heeft hij via de lokale marktplaats een golftas op de kop getikt. 
Olaf is druk bezig met het opstarten van een zomervoetbal(club) die vandaag van start zal gaan en waar menigeen zich al voor heeft aangemeld. 
Over twee weken hebben we hier een housewarming, een goede reden voor een feestje dus!

Oh ja, en last but not least...
Gisteren was ik samen met mijn collega onderweg van Penticton naar Hedley om een client te bezoeken. Onderweg kwamen we twee prachtige herten tegen en vlak na Yellow Lake, ik kon mijn ogen niet geloven, stak er een prachtige bruine beer vlak voor mijn auto de weg over. 
De toerist in mijn kwam meteen naar boven en vol enthousiasme riep ik, 'a bear, it's a real bear'
Helaas, kans om een foto te maken had ik niet want de beer was al verdwenen tussen het groene struikgewas. Al met al een prachtige ervaring want dit was de eerste keer na onze rondreis vorig jaar dat ik hier een beer heb gezien.

zondag 26 april 2015

Een eigen huis....

Het is inmiddels een hele tijd geleden sinds ons laatste blogbericht. We kregen al de vraag of we gestopt zijn met ons blog maar nee, dat is niet het geval. Na een veelbewogen jaar, met veel veranderingen en dus ook veel belevenissen, zijn we hier ook meer en meer in een dagelijks ritme gekomen. Net als het leven in Nederland bestaat ook hier het dagelijks leven veelal uit werken, boodschappen doen, het huishouden en minstens zoveel geregel ("bureaucratische rompslomp) als we in Nederland gewend waren. Om daar nu iedere maand een spannend blogbericht aan te wijden, nee daar willen we je niet mee vervelen.

Echter, nu vier maanden later, is het hoog tijd voor een update. De winter is inmiddels ook hier voorbij en behalve het (regelmatig) grijze weer hebben we een vrij milde winter gehad. Zo bleek januari en februari al behoorlijk warm voor de tijd van het jaar en begon en eindigde een dagje skiën in de kroeg in plaats van op de piste, want in plaats van sneeuw kwam er alleen maar regen naar beneden. Daarna hebben we de ski's naar de storage verplaatst en komen ze er niet eerder uit dan volgende winter.

Ook op het werkgebied was het 'slow', zoals ze dat hier noemen. Erik bleek vanaf december tot en met februari regelmatig zonder werk te zitten, de bouw ligt gedurende de winter voor een groot deel plat en waar niet wordt gebouwd, tja daar worden ook geen vloeren gelegd. Dit bracht zo nu en dan wel wat spanning met zich mee, want geen werk betekent hier ook geen inkomen. Dan pas besef je hoe goed dit in Nederland is geregeld. Gelukkig ligt deze periode achter ons en is er voorlopig weer werk genoeg.

Annemarie is nog steeds werkzaam als forensic outreach worker maar was op zoek naar een tweede baan gezien het beperkt aantal uren. Inmiddels heeft ze een aantal banen aangeboden gekregen maar ook alweer opgezegd om diverse redenen. Een spontaan telefoontje vorige week naar het Visitor Center (soort van VVV) resulteerde meteen in een sollicitatiegesprek met woensdag het positieve nieuws dat ze de (seizoens)baan heeft gekregen voor 3 dagen per week. Voorlopig biedt dat voldoende werk en rustig de gelegenheid om verder te kijken.

Toen we gingen emigreren hebben we samen afgesproken dat we het eerst een jaar zouden proberen alvorens een keuze te maken om in Canada te blijven of eventueel terug naar Nederland te gaan. Echter bleek al heel snel dat we het hier erg naar onze zin hebben en we ons hier thuis voelen. De afgelopen maanden zijn we ons gaan oriënteren op de mogelijkheid tot het kopen van een huis. Het wonen in onze condo bevalt zeker niet slecht maar toch is het vaak gehorig en willen we liever ons geld investeren in een eigen woning in plaats van huren.
Echter bleek het nog helemaal niet zo eenvoudig om een woning te kopen. Het feit dat we immigrant zijn en hier pas een jaar wonen in combinatie met ons werk als subcontractor (zelfstandige) bleek een vrijwel onmogelijke combinatie. Na het bezichtigen van een aantal woningen hadden we besloten om  het komend jaar nog niet te gaan kopen. Totdat het door ons gewilde huis ineens te koop werd aangeboden...

Na bezichtiging van deze woning waren we meteen verkocht en stond ons besluit vast, we wilden dit huis. Wat ons allemaal nog te wachten stond wisten we op dat moment nog niet, het zou een pittige uitdaging worden.

De start was positief en na een korte onderhandeling waren beide partijen het eens over de prijs. Nu moest er echter nog een hypotheek worden geregeld.

Wellicht niet de meest goede vergelijking maar voor degenen die wel eens kijken naar "Ik vertrek" hebben wel een beeld bij de bureaucratie, het vele wachten en het doen van allerlei beloften ("u hoort vandaag van ons) waarmee je kunt worden geconfronteerd.  Nederland is soms een ramp maar hier kunnen ze er ook wat van. Het tempo waarop hier wordt gewerkt ligt aanzienlijk lager dan wij gewend zijn, vervolgens moet alles tig keer worden aangeleverd (zelf onze vliegtickets om te bewijzen dat we op vakantie waren en dus even geen inkomen hadden) en wordt het wachten keer op keer op de proef gesteld. Uiteindelijk, na acht weken stress en ploeteren en met steun van mensen om ons heen, kunnen we nu zeggen dat we trotse eigenaars zijn van een townhouse. We zitten nu midden tussen de dozen en de verhuisploeg staat zaterdagochtend bij ons op de stoep om ons te helpen. We zijn dankbaar met zoveel lieve vrienden en hulp!


Druk met al het geregel rondom de hypotheek hebben we gelukkig ook nog ontspanning gehad, eind maart zijn we een kleine twee weken naar Nederland geweest. Ondanks het koude, natte herfstachtige weer was het absoluut fijn om vrienden en familie te zien. Pa en ma waren zeer gastvrij en het heeft ons aan niets ontbroken. Ook het weerzien met vrienden was fijn. Echter voelde het in Nederland niet alsof we al een jaar weg waren en tegelijkertijd voelt het alsof we al jaren in Canada wonen. Zoals we eigenlijk wel hadden verwacht missen we Nederland zelf niet en voelt het hier in Canada als thuis. Door alle mogelijkheden op het gebied van social media is het contact met dierbaren nauw, ook al wonen we op fysiek grote afstand van elkaar.

Tijdens onze vlucht terug naar Canada hebben we nog een vierdaagse stopover gemaakt in IJsland en dat was erg de moeite waard. De winterse omstandigheden in combinatie met het ruige landschap maakt IJsland voor ons geen land om er te wonen. Toch is het indrukwekkend te ervaren hoe ruig moeder natuur kan zijn. We hebben relaxed in de Blue Lagoon, een gletsjer van wel heel dichtbij bekeken, ijsbergen zien drijven in het meer Jökulsárlon, staan blauwbekken bij de indrukwekkende Selfoss waterval en genoten van het prachtige uitzicht over Reykjavik vanuit de Hallgrimskirkja (kerk).












Met ons nieuwe huis in het vooruitzicht en het inmiddels al mooie lenteweer laten we alle stress achter ons en is het nu tijd om te gaan genieten van ons eigen plekje.